Εκεί γύρω στα μέσα Ιούλη κάθε καλοκαίρι με το πειρατικό ταξί του Μπαχούμη ξεκινούσε η καλοκαιρινή μας περιπέτεια για τον Άγιο Θωμά Θηβών , το καμάρι της Αττικοβοιωτίας όπως συνήθιζε ο πατέρας μου να αποκαλεί το χωριό του.
Αφήναμε τα λιγοστά σπίτια του Αλίμου , την παραλία μας και βούρ για το χωριό.Για την αδελφή μου ήταν η χαρά του γύφτου, γιατί εκεί θα συναντούσε την Γαρεφούλα και την Κωστούλα τις κολλητές της και θα πέρναγε όλο τον καιρό ακούγοντας Δάκη και Olympians ,θα έκαναν το σχετικό κους κους για τις αρραβωνιασμένες και νιόπαντρες του χωριού,για τους μάγκες , τα ομορφόπαιδα και τα πανηγύρια.
Για εμένα τα πρώτα χρόνια ήταν κόλαση, πρώτα γιατί έπρεπε να μάθω να κεντάω ,έτσι ώστε να κάθομαι με όλα τα κορίτσια του χωριού κάθε απόγευμα στην αυλή επιδεικνύοντας την τεχνική μου και την μελλοντική νοικοκυροσύνη μου.Δεύτερον έπρεπε να προσαρμόζω την συμπεριφορά μου στα δεδομένα του χωριού, χαμηλωμένο κεφάλι όταν περνούσαν αγόρια και πλήρης αποχή από τα δρώμενα στην πλατεία.
Εγώ πάλι ήθελα να είμαι στην πλατεία και να παίζω ποδόσφαιρο , καομπόυδες και ινδιάνους, να κάνω αγώνες ποδηλάτου και να νικάω τα αγόρια στα «σκατουλάκια».
Από την μιζέρια μου με έβγαλε ο θείος μου ο Κώστας, αδελφός της μαμάς μου, που ζούσε μόνιμα στην Θεσσαλονίκη.Ένα καλοκαίρι ήρθε να μείνει μαζί μας ,ήμουν δεκατριών δεκατεσσάρων χρονών τότε.
Την πρώτη ημέρα που με είδε με το κέντημα έβαλε κάτι γέλια που ακούστηκαν μέχρι την εκκλησία.Γέλασα και εγώ με την ψυχή μου και ασυναίσθητα πέταξα το κέντημα και τις κλωστές και τις βελόνες και εξαφανίστηκα.
Σε χρόνο μηδέν βρέθηκα στην πλατεία να παίζω ποδόσφαιρο με τα αγόρια και να διαπληκτίζομαι για το ποια είναι καλύτερη Ομάδα , ο Παναθηναικός ή ο Ολυμπιακός.
Για πρώτη φορά σκαρφάλωσα εκείνο το καλοκαίρι σε συκιά για να κλέψω σύκα από της γειτόνισσας την αυλή, ωραία μεν τα σύκα ,αλλά αβάσταχτη η φαγούρα από τα φύλλα τους στα μπούτια μου.Υπέφερα όλο το βράδυ αλλά δεν έβγαλα άχνα γιατί αν μιλούσα θα με έβαζαν καραντίνα στο απίτι μέχρι να γίνω καλά.
Κάθε πρωί στολιζόμουν η πεντάμορφη για να πάω στην θάλασσα, δεν είχε ο Άγιος Θωμάς παραλία βέβαια ,αλλά είχε ο Τηλέμαχος πούλμαν παρακαλώ που σε πήγαινε στο μαγευτικό Δήλεσι, εννέα η ώρα το πρωί η αναχώρηση από την πλατεία και δύο δραχμές το εισιτήριο.
Τις περισσότερες φορές αισθανόμουν άβολα γιατί ήμουν η μόνη που φορούσα μαγιώ δικό μου και όχι της μαμάς μου ή της κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερης αδελφής μου ή στην χειρότερη περίπτωση τα εσωρουχά μου.Η θάλασσα στο Δήλεσι ονειρεμένη, αν εξαιρέσεις τις πέτρες και τα βράχια ,καθώς και τα τάγματα από τσούχτρες τα οποία για έναν παράξενο λόγο περιπολούσαν μόνο στην παραλία που εμείς κάναμε μπάνιο.Η σεμνή τελετή λάμβανε τέλος στις 11.30 π.μ.Τρία κορναρίσματα του Τηλέμαχου και όλοι πάλι μέσα στο πούλμαν για την επιστροφή.
Κάπου εκεί γνωρίστηκα και με τον Ξενοφώντα , καλό παιδάκι και ευαίσθητο ήθελε να γίνει γιατρός , κουβεντιάζαμε με τις ώρες μαζί για την ιατρική και το Πανεπιστήμιο, μέχρι που η θεία η Φωφώ είπε στην μητέρα μου ότι με συζητάνε στο χωριό γιατί μιλάω με αγόρια.Έτσι τελείωσαν άδοξα οι επιστημονικού περιεχομένου συζητήσεις και αναζητήσεις μου.
Κάποιοι τα βράδια πέταγαν πετραδάκια στο παράθυρό μου, μέσα στον ύπνο μου τρόμαζα και κουκουλωνόμουν με το σεντόνι, πέρασε καιρός για να καταλάβω ότι ο Γιάννης ο γιός του Τηλέμαχου με είχε βάλει στο μάτι.
Το κατάλαβα σε ένα πανηγύρι που χόρεψε το «μελαχροινάκι» και μου το αφιέρωσε σε ένα κομμάτι λαδόκολλά από αυτό που τρώγαμε το αρνί με την ατάκα , «στην Δώρα μου , το μελαχροινάκι που με έχει τρελλάνει». Σημειώνω εδώ ότι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες αποκτώ το φυσικό χρώμα <> που με συνοδεύει μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου εκάστου έτους.
Έτσι περνούσαν οι ημέρες στο χωριό το καλοκαίρι, ήταν ωραίες ανέμελες,δροσερές γεμάτες προσμονή και εκπλήξεις.Τι δεν θα έδινα να γύριζα πάλι πίσω σε εκείνες τις εποχές, στην κούνια κάτω από την μουριά να αιωρούμαι με τις ώρες χωρίς να σκέφτομαι,χωρίς να πονάω , μόνο να ονειρεύομαι…………
Καλό καλοκαίρι!
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στις 16 Ιουλίου 2011 στο www.troktiko.eu
